Cate Blanchett i Michael Fassbender jako inteligentne małżeństwo w filmie „Black Bag”

Steven Soderbergh to mistrz ironii: do swojego thrillera szpiegowskiego „Black Bag” amerykański reżyser zatrudnił zasłużonych agentów Jamesa Bonda – przede wszystkim byłego agenta 007 Pierce'a Brosnana, który jako szef cyberprzestępczego departamentu brytyjskich służb specjalnych po prostu przyznaje licencję na zabijanie: „Wszystkie środki mające na celu pojmanie zdrajcy pozostają bezdyskusyjne” – instruuje swoich ludzi Arthur Stieglitz. W przeszłości Bond grany przez Brosnana musiał uzyskać ostateczną zgodę od Szefa M.

Naomie Harris, była Miss Moneypenny w filmie Bond, wciela się w rolę Zoe Vaughan, psychologa firmy. Połowa zespołu szpiegowskiego siada na fotelu zabiegowym. Zoe gra w grę, którą jest tak samo trudna do zrozumienia, jak wszyscy pozostali ludzie zaangażowani w nią, którzy albo sobie nie ufają, albo mają romanse. Jedno nie wyklucza drugiego.

Ma to związek z codziennym życiem zawodowym osób, które zachowują tajemnice. Jak zawodowy szpieg ma wyjaśnić partnerowi spoza firmy to, czego nie wolno mu wyjaśniać? Lepiej pozostać niewiernym w obrębie własnej grupy rówieśniczej. W takim razie wystarczy wspomnieć o tytułowej „Czarnej Torbie” przy śniadaniowej kawie. Nawiązanie do symbolicznej czarnej torby oznacza mniej więcej: Kochanie, proszę nie zadawaj więcej pytań, do kolacji jestem na tajnej misji.

Przynajmniej tak robią Kathryn St. Jean (Cate Blanchett) i George Woodhouse (Michael Fassbender). Para porusza się w filmie perfekcyjnie, stylowo, począwszy od ubioru, a skończywszy na nieruchomościach – a wszystko to przy zachowaniu wzajemnej lojalności, co jest prawdopodobnie wyjątkowym atutem filmu. Ale George, który rzadko się uśmiecha, uzależnia się od swojej żony.

Czy to właśnie Kathryn może być tą osobą, która ukradła złośliwe oprogramowanie komputerowe, które doprowadziło do stopienia się wszystkich reaktorów jądrowych na świecie (i co dziwne, nosi je przy sobie na staromodnym pendrive)? Komu George powinien być lojalny: swojej żonie czy Wielkiej Brytanii?

Każdy, kto kojarzy sobie pełną akcji małżeńską komedię slapstickową z udziałem agentów w stylu „Mr. & Mrs. Smith” z Bradem Pittem i Angeliną Jolie, jest w błędzie. Reżyser i jego sprytny scenarzysta David Koepp – odpowiedzialny za filmy takie jak „Jurassic Park” i „Mission: Impossible” oraz „Panic Room” i „Indiana Jones” – nie interesują się konwencjonalnymi szpiegowskimi bzdurami.

Soderbergh dostosował każdy gatunek do swoich potrzeb, niezależnie od tego, czy był to dramat miłosny (nagrodzony w Cannes film „Seks, kłamstwa i gobelin”), film gangsterski („Ocean’s Eleven”) czy thriller o globalnym wirusie („Contagion” był przerażająco aktualny w czasach koronawirusa).

Oczywiście w „Black Bag” śmiercionośny dron leci wysoko nad chmurami, a następnie nurkuje w kierunku zidentyfikowanego celu. W ten sam sposób ławka w centrum Zurychu została sfotografowana w zbliżeniu za pomocą satelity, a broń służbowa została załadowana i ukryta w sprzęcie wędkarskim, dzięki czemu jest zawsze pod ręką. Ale równie ważne są odpowiednie certyfikaty bezpieczeństwa, dowody osobiste i przede wszystkim najnowocześniejszy wykrywacz kłamstw.

Wyjątkowo inteligentny George potrafi także gotować. Co więc robi, gdy dostaje kartkę papieru z listą pięciu podejrzanych (w tym Kathryn), wśród których ma znaleźć sprawcę? Organizuje kolację z grą planszową.

Obowiązują jednak bardziej rygorystyczne warunki: George dodaje narkotyk prawdy do pysznej Chana Masala. A potem nie mrugnął okiem, gdy wieczór zaczął przeradzać się w eskalację napięcia z udziałem jego żony Clarissy Dubose (Marisa Abela), Zoe (Harris), Jamesa Stokesa (Regé-Jean Page) i Freddiego Smallsa (Tom Burke).

Aby rozwiązać zagadkę, uczestnicy ponownie zbiorą się wokół stołu w salonie w stylu Agathy Christie. George musi mocno używać swoich szarych komórek, aby osiągnąć swój cel.

Z odrobiną złośliwego humoru można by powiedzieć: Herkules Poirot wygląda teraz o wiele lepiej, nie jest już taki dziwaczny i teraz prowadzi śledztwo dla brytyjskich służb specjalnych. Po projekcji widzowie mogą zastanowić się nad tym, na jakie wskazówki wcześniej nie zwrócili uwagi i czy cała układanka naprawdę do siebie pasuje.

Do tej pory oglądaliśmy 93-minutowy thriller, który został skrócony pod kątem skuteczności i nie był tak inteligentny, jak życzyliby sobie tego twórcy filmu. Ale bardziej imponująca jest elegancja filmu. Wielce utalentowany Soderbergh odpowiada również za zdjęcia i montaż, działając pod swoimi znanymi pseudonimami.

Można ujawnić tyle: Kiedy zaczynasz mówić coś potocznie, powinieneś słuchać uważnie. Mówi się: Czasami dobrze jest zamieść prawdę pod dywan.

„Black Bag” w reżyserii Stevena Soderbergha, z udziałem Michaela Fassbendera, Cate Blanchett, Naomie Harris, Pierce’a Brosnana, 93 minuty, FSK 12